Attila İlhan / Müjgana Aşk Şarkıları IV

akşam kılıçlar düşürdüğü ayın ışığından boğaz'da 

müjgân mıdır bir uzak gülümsemek midir sazda 

ferahnâk'ta iyimser kötümser çarçabuk hicâz'da 

müjgân mıdır sevilmek yanlış anlaşılmak mı biraz da 

üretir sessizliği erguvanlar düşler sevdayı tamamlar 

suları yansıtır camlar cıvalı bir beyazda 

müjgân mıdır yoksa sabahlamak mı hâfız'la şirâz'da 

divanlardan gül çığlıkları horasanlı papağanlar 

şehzâde çılgınlıkları o unutulmaz yazda 

müjgân mıdır sevilmek yanlış anlaşılmak mı biraz da

Attila İlhan / Müjgana Aşk Şarkıları III

istanbul puslu karaltıyla müstef'ilün bir gemi 

duyulur padişah saltanatıyla bulutlara demirlediği 

soğuk akşamlar çalar saatlar kadife konakta 

ben uyansam da ayışığından müjgân uyumakta 

o soyut kuşlar su aydınlığında atlas yorganların 

yüz yıllık hüznüyle yüklü osmanlı zindanlarının 

pul pul dağılırlar tasalı bol yansımalı boşlukta 

ben uyansam da ayışığından müjgân uyumakta 

gece hattât yesârî'nin süzüldükçe vav kayıkları 

işlenir yeni baştan bütün sevmek yanlışlıkları 

bilmem tamamlanır mıydık bir başka yaşamakta 

ben uyansam da ayışığından müjgân uyumakta 

o şarkı söylese çalgıların korkup bıraktıklarından 

büyülü tamburların kendi başlarına çaldıklarından 

ulaşır hâfız post'a sesi yankılarla sonsuzlukta 

ben uyansam da ayışığından müjgân uyumakta

Attila İlhan / Müjgana Aşk Şarkıları II

o akşam da lambamızı söndürmüştük nedîm ile 

nedîm'den bile kıskandığım sevdiğim ile 

son şarkılar dağılmıştı mevsim ile 

yalnız çamlıca'da bir ud yankılanırdı 

dünyayı tumturaklı bir yalan sayanlar 

yalanın dehşetini yaşlandıkça anlar 

nâzım'ın pirâye'yi sevdiği zamanlar 

ölse ölümünden ne suçlar çıkarılırdı 

boğucu bir sessizlikte ateşten goncalardır 

o demirden şiirler ki sanki tabancalardır 

umutsuz hangi gününde el atsan ateşe hazır 

nâzım onları yazarken duvarlar çatırdardı 

gördün sessizce buluştuğunu nâzım'la nedîm'in 

lâcivert ıssızlığında yıldızlı bir serviliğin 

birinin elinde vâridât'ı simavnalı bedreddin'in 

birinin ağzında gül elinde mey kâsesi vardı

Attila İlhan / Müjgana Aşk Şarkıları I

dinlerdim telâşlı kanûnlardan sarışın türkçeyi 

nasıl da sevdim ne iştir bilmeden sevmeyi 

ürkek bir çilenti usulca yoklardı bahçeyi 

nerde tâvus kuşları nerde müjgân'ın gençliği 

nasıl da sevdim ne iştir bilmeden sevmeyi 

okşamak kumrallığını içimden uysal lambaların 

beyhude ıslıklarını yakınlaşan sonbaharın 

akşam tenhalığında birlikte duygulanmaların 

saklı mutluluğuyla dalgından çok daha fazla dalgın 

nasıl da sevdim ne iştir bilmeden sevmeyi 

bir parça son yalnızlığa öncekiler hazırlıktır 

insan bırakmaz sevdiğini sevmek insanı bırakır 

kalırsa gözlerinin elinde yaldızı belki kalır 

ney üşür kanûn pırıldar udlar oldukça karanlıktır 

nasıl da sevdim ne iştir bilmeden sevmeyi

Ataol Behramoğlu / Bu Aşk Burada Biter

Bu aşk burada biter ve ben çekip giderim

Yüreğimde bir çocuk cebimde bir revolver

Bu aşk burada biter iyi günler sevgilim

Ve ben çekip giderim bir nehir akıp gider

Bir hatıradır şimdi dalgın uyuyan şehir

Solarken albümlerde çocuklar ve askerler

Yüzün bir kır çeçeği gibi usulca söner

Uyku ve unutkanlık gittikçe derinleşir

Yan yana uzanırdık ve ıslaktı çimenler

Ne kadar güzeldin sen! nasıl eşsiz bir yazdı!

Bunu anlattılar hep, yani yiten bir aşkı

Geçerek bu dünyadan bütün ölü şairler

Bu aşk burada biter ve ben çekip giderim

Yüreğimde bir çocuk cebimde bir revolver

Bu aşk burada biter iyi günler sevgilim

Ve ben çekip giderim bir nehir akıp gider

Edip Cansever / O Bile

Benim sözüme göre

Gözün bildiğini el bilmez

Elin bildiğini ağız bilmez

Sözüme göre utanırım

Yüreğim utanmak bilmez

Hey şimdi ne oldular. Seniha

Çelişkili yaşamına kovuldu

Herkes ki biraz kovuldu

Büyüdükçe yaşlanıyorsa çocukluk

Cemal ne oldu

Bildiğimiz tek şey yalnızlık

O bile şimdi ne oldu

Hey şimdi ne oldular. Cemile

Anısız dünyasında anılarla boğuldu

Kaldıysa bir o kaldı

İçimizde bir vahşeti uyandırma korkusu

Cemal Süreya / Biliyorum Sana Giden Yollar Kapalı

Biliyorum sana giden yollar kapalı

Üstelik sen de hiçbir zaman sevmedin beni

Ne kadar yakından ve arada uçurum;

İnsanlar, evler, aramızda duvarlar gibi

Uyandım uyandım, hep seni düşündüm

Yalnız seni, yalnız senin gözlerini

Sen Bayan Nihayet, sen ölümüm kalımım

Ben artık adam olmam bu derde düşeli

Şimdilerde bir köpek gibi koşuyorum ordan oraya

Yoksa gururlu bir kişiyim aslında, inan ki

Anımsamıyorum yarı dolu bir bardaktan su içtiğimi

Ve içim götürmez kenarından kesilmiş ekmeği

Kaç kez sana uzaktan baktım 5.45 vapurunda;

Hangi şarkıyı duysam, bizimçin söylenmiş sanki

Tek yanlı aşk kişiyi nasıl aptallaştırıyor

Nasıl unutmuşum senin bir başkasını sevdiğini

Çocukça ve seni üzen girişimlerim oldu;

Bağışla bir daha tekrarlanmaz hiçbiri

Rastlaşmamak için elimden geleni yaparım

Bu böyle pek de kolay değil gerçi…

Alışırım seni yalnız düşlerde okşamaya;

Bunun verdiği mutluluk da az değil ki

Çıkar giderim bu kentten daha olmazsa,

Sensizliğin bir adı olur, bir anlamı olur belki

İnan belli etmem, seni hiç rahatsız etmem,

Son isteğimi de söyleyebilirim şimdi:

Bir geceyarısı yazıyorum bu mektubu

Yalvarırım onu okuma çarşamba günleri

Ahmet Telli / Giz

Bu kadar uzak mıydı 

git git bitmiyor yol 

görünmüyor dağın ardı 

Oysa bilmem kaç yıl 

bu yollardan yürünmüş 

Şimdi sanki bir masal 

Bu dilsiz dağ ve taş 

nerede saklar kuşları 

hangi gizle sarmaş dolaş 

Anlamak zor susuşları

Haydar Ergülen / İdiller Gazeli

gözlerin yağmurdan yeni ayrılmış

gibi çocuk, gibi büyük, gibi sımsıcak

sen bir şehir olmalısın ya da nar 

belki granada, belki eylül, belki kırmızı 

gövden ruhunun yaz gecesi mi ne 

çok idil, çok deniz, çok rüzgâr 

çocukluğun tutmuş da yine âşık olmuşsun 

sanki bana, sanki ah, sanki olur a 

aşk bile dolduramaz bazı âşıkların yerini 

diye övgü, diye sana, diye haziran 

heves uykudaysa ruh çıplak gezer 

gazel bundan, keder bundan, sır bundan 

gözlerin şehirden yeni ayrılmış 

gibi dolu, gibi ürkek, gibi konuşkan 

hadi git şehirler yık kalbimize bu aşktan

Cahit Sıtkı Tarancı / Desem Ki

Desem ki vakitlerden bir Nisan akşamıdır,

Rüzgârların en ferahlatıcısı senden esiyor,

Sende seyrediyorum denizlerin en mavisini,

Ormanların en kuytusunu sende gezmekteyim,

Senden kopardım çiçeklerin en solmazını,

Toprakların en bereketlisini sende sürdüm,

Sende tattım yemişlerin cümlesini.

Desem ki sen benim için,

Hava kadar lazım,

Ekmek kadar mübarek,

Su gibi aziz bir şeysin;

Nimettensin, nimettensin!

Desem ki...

İnan bana sevgilim inan,

Evimde şenliksin, bahçemde bahar;

Ve soframda en eski şarap.

Ben sende yaşıyorum,

Sen bende hüküm sürmektesin.

Bırak ben söyleyeyim güzelliğini, 

Rüzgârlarla, nehirlerle, kuşlarla beraber.

Günlerden sonra bir gün,

Şayet sesimi fark edemezsen,

Rüzgârların, nehirlerin, kuşların sesinden,

Bil ki ölmüşüm.

Fakat yine üzülme, müsterih ol;

Kabirde böceklere ezberletirim güzelliğini,

Ve neden sonra

Tekrar duyduğun gün sesimi gök kubbede,

Hatırla ki mahşer günüdür

Ortalığa düşmüşüm seni arıyorum.

Fikret Demirağ / Bir Sabah Sevgiyle Uyandır Beni

Acımın alnından öperek uyandır bir sabah beni

dışarıda güneşi ve baharı yağarken yağmur.

Yüreğimde bir müzikle uyandır beni

tüy parmaklarını ağrıyan yerlerimde gezdir.

Saçlarımdan zamanı geçirerek uyandır bir sabah.
Sen günün şiiri ol, ben şarkını besteleyeyim.

Sen narin bir nar fidanı gibi salın rüzgârda

ben yanında yaralı bir dize gibi durayım.

Aşk ve şiirle barışan bir dünyaya uyandır bir sabah beni.

Turgut Uyar / Bir İntihar Akşamı Üstüne Söylenti

Kısacık yoğun bir akşam
herkesin yüzünün bir anıya karıştığı
yoğun bir akşam
bana bir memur gibi davrandılar hastanelerde
ve bir intihar üstüne söylenti
bütün kıyıları dolaştı durdu
kısacık bir akşam

Kısacık serin bir akşam
kelebeklerin atlarla yarıştığı
yoğun bir akşam
bazı mektuplar damgalandı postanelerde
oturuldu bir takım şarkılar söylendi
bir adam bir kadının kapısını vurdu
kısacık bir akşam

Neyi söylesem bir kahramanlıktı
içinde azıcık buluştuğumuz
bir bulutla bir kağıt peçete arasında
kısacık yoğun bir akşam
şaşırdım hüznümü nerelere bıraksam
bir yanda kasıklarımın sarsılmaz gücü ve
kısacık yoğun bir akşam

Her şey bir unutkanlıktı
arada bir deliler gibi kavuştuğumuz
tüfekle vurulmuş bir parsın yarasında
kıcacık yoğun bir akşam
biliyordum bir soğuktu nereye varsam
bir yanımda bir el bir yanda vazgeçilmez bir sancı ve
kısacık yoğun bir akşam.

Kim karıştırdı gerçekliğine
yaşadığım sonsuzluğun
ve oturuldu bir takım şeyler söylendi
imla kurallarıyla mutsuzluk üstüne
kısacık bir akşam
duraladım ne yapsam

Kim karıştırdı gerçekliğine
su terazilerindeki ensizliğin
ve fotoğraflar çekildi ben çıkmadım herkes eğlendi
araba vapurlarıyla denizsizlik üstüne
kısacık bir akşam
o kadar kısa ki bir akşam

yüzümü suyun ardında buldum
kıyılar bu yüzdendir öyle dediler
kısacık yoğun bir akşam
serin bir akşam öyle söylediler...

Nilgün Marmara -

erken vazgeçişlerim vardı benim

seninse 

erken tükenişlerin

ve gece 

uygun değildi 

beklemeye

yine de bekledim...

avcumda unutulmuş binlerce gölge

yeraltında 

öldürülmeyi bekledim

günışığı vururken gözüme 

ölmeyecektim

katilim yoktu,

katilim çok..

Turgut Uyar / Tel Cambazlarının Tel Üstündeki Durumunu Anlatır Şiirdir

Sizin alınız al inandım

Morunuz mor inandım

Tanrınız büyük amenna

Şiiriniz adamakıllı şiir

Dumanı da caba

Ama sizin adınız ne

Benim dengemi bozmayınız

Bütün ağaçlarla uyuşmuşum

Kalabalık ha olmuş ha olmamış

Sokaklarda yitirmiş cebimde bulmuşum

Ama ağaçlar şöyleymiş

Ama sokaklar böyleymiş

Ama sizin adınız ne

Benim dengemi bozmayınız

Aşkım da değişebilir gerçeklerim de

Pırıl pırıl dalgalı bir denize karşı

Yan gelmişim diz boyu sulara

Hepinize iyi niyetle gülümsüyorum

Hiçbirinizle dövüşemem

Siz ne derseniz deyiniz

Benim bir gizli bildiğim var

Sizin alınız al inandım

Sizin morunuz mor inandım

Ben tam dünyaya göre

Ben tam kendime göre

Ama sizin adınız ne

Benim dengemi bozmayınız.

Edip Cansever / Tragedyalar II

Gelirler bir geminin yolcular listesindeki adlarıyla

Tozlu ve incir ağaçlarından örülmüş kazaklarıyla

 Çağlara göre sıralanırsa çok yönlü ve haritasız

Yastutmaz bakışlarıyla

Bir yürek resminden yapılmış yürekleriyle

Böylece, gündüzün en müthiş yerinde, gündüzün

Başkalarınca işitilmedik bir yerinde

Sanki bir yaz bahçesinde binlerce sarı ampulün

Onları sonsuz ve tedirgin dünyaya akıtan biçiminde

Öyle.

Ve yoğun caddelerde, tekdüze otobüslerde

Çok uzun pasajlarda, bir sürü duraklarda, geçitlerde

Her türlü otellerde. Yönü pek bilinmeyen

Yalnızlığı kurutan birtakım asansörlerde

Öyle.

Ve öyle çok sesten katı bir sessizliğe geçerkenki

Bulanık, kirli

Biçiminde bir yaz ayini. Upuzun kokulu tabutunda

Bilmeden yer değiştiren bir süryani

Solgun balmumu çiçeğinden o hiç anlatılmayana

Bakarkenki

Kızgın demir yüzlü bir su hayvanından

Yansımış kızgın yüzünü bildirerek

Kimselerden öğrenmediği bir gülüşle

Kimselerden öğrenmediği bir gülüşle

Böylece, insanın en müthiş bir yerinde, insanın

Başkalarınca işitilmedik bir yerinde

Acısızlık açınca ölmemekteki renklerini...

Şükrü Erbaş / Yaseminlerin Sabahı

Gökyüzü bulut bulut uyanıyordu 

Tanrının büyük yalnızlığından

Ağaçlar birer ses salkımıydı kuşların ağzında

Ayın puslu cümlesinde evler okunaksız harflerdi 

Yasemin kokularından bir ışık sokaklarda

Gittim denizin lacivert bahçesine oturdum 

Ölümün mü hecesiydim yaşamın mı bilmiyorum

Arzuyla vazgeçiş canımda halkalanıyordu

Ses değil sessizlik değil zaman değil mekân değil

Ağzımda bir çocuktan kalma süt kokuları

Kirpik ırmakları dil pınarları parmak yağmurları

Kayaların masalını dinliyordum kumlardan

Dağlar gecenin merhametinde çıkıyordu sabaha

Ey yalnızlığın yaprak döken mahşeri

Ayrılığın büyük harfiydi her şey

Sen bir deniz kıyısında gonca zamandın 

Ben eski şarkılardan eskiydim kimsesizdim 

İçimde dünyanın bütün akşamları

Tuttum ağzının sabahına sözler söyledim

Ey güzelliğin ölümden büyük yaşama gücü

Yalnız ölenler unutur birbirini 

Seni sevmeye yeni başladım…

Edip Cansever / Sıcak Haziran Geceleri

saadetin içimde,

yıldızlar gibi kaynaştığı geceler;

ben de artık yalnız değilim,

rüzgarın bütün serinliğini duyuyorum.

geçen yıl da haziranın sıcak günlerinde

çocuktum, böyle aşıktım.

rüzgarlar yakardı ayak bileklerimi,

içimi en güzel sevdalar sarmıştı.

caddelerde gider gelirdim.

akşamları parklar tenhalaşır,

gözleri gülerdi kızların.

vitrinler aydınlanırdı birdenbire;

gelip geçen otobüslerden.

kızların yüzleri de aydınlanırdı.

böyle ay ışığında geceleri

bütün konuştuklarını duyardım kadınların;

rüzgarlar getirip götürürdü.

nehir gibi deniz geçerdi köprünün altından.

böyle sıcacık şehirlerin 

parklarını ve rüzgarlarını severim.

böyle ay ışığında geceleri, 

sebepsiz üzülürüm.

sıcak haziran geceleri,

aydınlık bir liman önünde,

vinçlerin, mavnaların gürültüsü duyulurdu.

hafif bir mehtap dolardı vitrinlere.

her günkü saadetini düşünürdü insanlar.

bir ara köprünün üstünde

ışıklara bakarken görürdüm.

şüphesiz yalnızlığımı bilirdi.

martılar uçardı, bir tuhaf olurdum.

yosun kokuları yakardı içimi.

Ahmet Erhan / Gülşiir

Gece yarısı, karanlık bir bozkırda

Işıklar içinde akan bir tren kadar yalnızım

içinde onca insan, içinde dünya.

Soluk soluğa, demirden bir ırmağa mahkûm

Ve bilmeyen sonsuzluk nedir,

Haklı olan kim bu kargaşada?

Ateş ve su, yaşam ve ölüm, irin ve şiir

Ucu bucağı olmayan bu çığlığın

Ortasında nasıl barışılabilir?

Anlamak isterim, hangi yasa

Bir beşikle bir darağacını

Aynı ağaçtan, ne adına var edebilir?

Sorular sormak için geldim şu dünyaya

Yasım acıların yasıdır

Boynumu üzgün bir çiçek gibi kırıp da

Yollara düştüğümde, başımda deniz köpüklerinden

Ya da sabah yellerinden bir taçla

Yürüdüğüme inanırdım – yanılırdım

Geceyi günle, acıyı sevinçle kardığım

Bu söylencenin bir yerinde durakladım

Ve anlatamadım, konuşamadım bir daha.

Acını ödünç ver bana, gözyaşlarını

Damarlarında uyuyan sevinci ödünç ver

Yitirdim çünkü onları da.

İlenmiyorum, el çırpmıyorum artık

Ne aklımda yaşadıklarım üstüne düşünceler

Ne de geleceğime dair bir tasa.

Gelirken çan çalmıyor yalnızlık

Bir adam, bir sokak, bir ev

Yüzler, gülüşler, susuşlar boyunca

Soruların vardı senin, ne çok soruların

Gözlerin dünyayı eleyip dururdu boyuna

Bir fısıltı gibi başladı sevgim

Çığlık oldu, kağıtlarda çiçek açtı sonra

Sonrası, mutlu bile olduk bazı

Artık sen yadsısan da ne kadar

Ya da ben bilmiyorum mutluluk nedir

Anlatsın yollar, yollar, yollar.

Şimdi gece, soluğumu verdim içime

Az önce kağıtlara gül kuruları serptim

Dolaplardan kekik, nane kokuları çıkardım

Öylece serptim, seni yazacağım diye

Sen ki, deniz görmemiş bir deniz kızısın

Aklımın almadığı bir yerde, öylesin

Şimdi gece, iki kişilik bu yalnızlık

Bize artık yeter de artar bile.

Dünyanın ölümünü gördüm, suyun toprağın

En yakın dostlarımın birer birer

Vakitsiz açan çiçeklerin, vakitli doğan çocukların

Ölümünü gördüm, ama kimse

İnandıramaz beni öldüğüne sevgilerin!

Yaşam ki bir kum saatidir usulca akan

Dolan sevgilerimizdir biz boşaldıkca

Yaşımız biraz da sevgilerimizin akranıdır

Vereceğimiz tek şey budur dünyaya.

Şu dağılgan yüreğimi, şu köpüklere imrenen

Yüreğimi bir gün yollara atarsam

Bir gün bir nehir yataklarına dolarsam, korkarım

Suyumun çoğu senden yana akacak

Bütün sözcüklere adını ekleyeceğim

Güldeniz, Gülekmek, Gülyağmur, Gülsarap

Gülaşk, Gülsiir, Gülahmet, Gülerhan

Ey gül yaşamım, yitip giden düşlerim!

Gecelerdi, solgun – sessiz tüterdi yüzün

Yatağımda bir kımıltıydın, dilimde türkü

Uykusunda konuşurken sesini öptüğüm

Varmak için beyninin kıvrak dağ yollarına

Kokundu, bedenimi saran o ince buğu

Esintisinde usul usul yürüdüğüm

Ki değişmem yaseminlerle, portakal ağaçlarıyla..

Sanki bir kız yürürdü yollarda

Evimin sokağına girer, paspasa ayaklarını silerdi

Kapımı açardı gümüş bir anahtarla

Sanki hep gelirdi, sevişirdik bazı, konuşurduk

Tozlu kitapların yığıldığı odalarda

Kalırdı duvarlarda gülüşünden bir tini

Yatağımda bedeninden bir oyuk.

Benimse ellerim titrerdi, alnının aklığından

Saçlarına saçlarına doğru titrerdi

Şimdi kağıtların üstünde gidip gelen ellerim

Titremiyor artık , yolunu biliyor şimdi

Gece yarılarını çoktan geçti

Bu şiir bitmeyince var olmayacak ellerim

Ellerim uykusuz, ellerim geberesiye yalnız

Süzülüp alçalıyor karanlığa doğru.

Bütün yaşamım seninle geçiyor belleğimden

Seninle var ve seninle sürüp gidecek artık

Bir akdeniz kentinde limon koklayan

Ve hep ufkun ardına bakan çocuk

Acıyı buldu sonunda, kanayan bir gülden

Çaldı yüzünü bir yaşamlık

Geçer şimdi dumanlı bir kentin sokaklarından

Şaire çıkar adı – az buçuk kaçık.

Yeryüzünden silinmiş ırkların sonuncusuyum ben

Oturup da şimdi aşk şiiri yazmam bundan

Gülsün köpek sürüsü, lime lime edip

Bu dizeleri, satsınlar haraç-mezat

Doğru, benden sonra da tufan kopmayacak

Ama haykıracağım laflarını tuzla kesip

Yitip giden bu aşkı, nefesim tükenene dek.

Beynime bir sarkaç gibi vuruyor sorular

Neresinde yanıldık biz bu yaşamın?

Hangi el bozdu büyüyü, hangi yazı

Acılara hüküm verdi, soldan sağa taşarak?

Kalbimde yıllardır kabuk bağladı yaralar

Ödüm kopuyor, bir gün hepsi birden kanamaya başlayacak diye

Yenilmeyeceğim, boyun eğmeyeceğim hiçbir şeye

Hep direnen bir yanım kalacak

Adımın soluk izi, acının seyir defterinde.

şimdi gece, bindokuzyüzseksenikiyle

Üçyüzaltmışbeşi çarp – oradayım işte

Yorgun değilim, umarsızım yalnızca

Geçmişle geleceğin öpüştüğü yerde bir nokta

Gibiyim ve çoktan dürüldü defterim

Uçurumlar üstünde uçuşur dizelerim

Onlara köprü olacak bir beden yoksa da.

Bu benim yalnızlığım, dalsızlığım benim

Kana kana içtiğim çeşmelerden susayarak ayrılmak

Titreyen bir ışık karanlıklarda

Onu kim görebilir, kim tanıyabilir?

Sonu da hep bir soruyla karşı karşıya kalmak

Boynumun borcu bu, ödenmedi yıllardır.

Her aşktan böyle bir şiir kaldı bende

Yaşamımın bir dilimini özetleyen

Unutuşun çiçekleri bunun için hiç açmıyor

Donuyor bir gülüş tek bir dizede

Yaşanmış yüzlerce anı, buruk bir özlem

Çivileniyor beynimin bir yerlerine

Geride -hayır- acılar filan da kalmıyor

Bir boşluk yalnızca, uçurumlara özenen.

Nefret ediyorum ve seviyorum seni

Girdiğin bütün kapıları açık bırak

Birazdan git diyebilirim çünkü..

Çağım yalnız bırakmıyor beni, ellerini

Tutuşumda, usulca öpüşümde dudağını

Çağım aramızda çekilen kanlı bir bayrak

Uzayan, akan bir irin yolu gibi.

Sözcükleri güden çobanları var kalbimin

Beynimin yaşamı saran kıskaçları

Bitsin dediğim yerde bunun için başlıyorum

Yitirdiğim her şeye dönüp de bakmam bundan

Sensin yalnızlığa uzanan yolların düğüm yeri

Ama şu anda içimde öyle çoğulsun ki

Böyle irkilmezdim dünyayı kucaklasam.

Çapraz yalnızlıklar astım göğsüme

Yollarda bir  savaşçı gibi yürüdüğüm doğrudur

Gözlerle, dillerle kuşatılmış bir ülke

kalbimdir ona tek sınır

Susmayı bunun için severim bir çığlık gibi

Donup kalır sesim kendi göğünde

Onu ne anlayan, ne de duyan bulunur.

Yaşamım sonsuz bir hac yolculuğuna dönüşüyor burada

Kendi içimde ya da uzak yollarda

Bulduğum ve yitirdiğim bütün varlıklar

Bir mozaiğe biçim veriyorlar sessizce..

Bende dünyanın acısıyla sevinci öpüşüyor

Irmakların birleştiği o nokta benim

İtilip tekmelendiğim bütün kapılarda

Bana atılan her taş şimdi çiçek açıyor.

Bir gün anlarsın beni neden suskunum

Dünya içimde konuşurken böyle

Bedenimi aşıyor yorgunluğum

Karşında oturduğum masalardan dökülüp saçılıyor

Bu öyle bir çığlık ki, susuşlar kalıyor geride

Ondan öte her söz bir saçmalığı büyütüyor.

Adını çoktan unuttum yüzün aklımda

Ve bu şiiri neden sana adadığımı bilmiyorum

Ama her güzellik nasılsa kendi adını bulur

Bunun için ben Gül dedim sana..

Yine de bir çiçeğe bunca yağmur yağarsa

Kökleri toprağı saramaz olur

Üstüne titrediğim her şeyi yitirmeyi öğrendim çoktan

Söylenecek bir tek sözüm kalmazsa

Çizerim yüzünü kuşların kanatlarına

Her çırpınışta gökyüzüne dağılır

Yüzün, hücrelerine varana dek uçuşur.

Kağıtların aklığına aşkın tortusu çöküyor

Parklar, sokaklar, söylenmiş ya da söylenmemiş sözler

Yazdıkça biraz daha unutuyorum seni

Ve her yerde düş tacirleri, şiirseviciler

Bir şeyleri yorumlayıp duruyorlar aptalca

Büyüteçlerle inceliyorlar şu yitik ömrümüzü

Ben aşkın son hasatçısı, son peygamber

Gülünç, soyu tükenmiş bir varlığı oynuyorum boyuna.

Sana artık bir sığınak olsun bu şiir

Noterlere ver onaylasınlar – her hakkı saklıdır

Düşün, kalemimi sen tuttun yazarken

Yeni okula başlayan bir çocuğa yardım eder gibi

Öyle acemilikler yaptım ki ben

Hiç kalır bu şiir onların yanında ve

Nasıl ayaktayım diye şaşıyorum bazen.

Görüp göreceği son şey bu şiirdir dünyanın

Çığlığımdan arta kalan bunlar olacak

Aklımın son kırıntılarını da burada harcıyorum

Bundan böyle ibreler hep eskiye vuracak

Yakınmıyorum, yerinmiyorum hiçbir şeyle

Kalırsa odalarda unutulmuş birkaç şiir

Bir yeniyetmenin altını çizeceği dizeler benden

Senin adın nasılsa bir gün hepsini tamamlayacak.