her akşam eve dönerken bilmem kaç tanrı bıçaklıyorum
yok şimdi eskiden sarıldığımız ablalar
canlarım, yağmur dindirme heyecanları
arkadaş kırıntıları, gülüşme kitapçıkları
çünkü kendimi tanımadan geçirdiğim zamanlar
ben onları vurdum çözdüm altlarını çizdim
ne çok şapkam vardı ne çok titrerdim
cebimden çıkarırdım hiç gidilmemiş yolları
dikildim o saksının karşısına bu çiçek açacak dedim
durup ya eski bir kırmızı ya da bilmem ne seansları
burada sıkılıp açtım bütün dolapları
eskiden aklıma bile getirmezdim iyi bilirdim
umutsuzluk küfrün odasına getirip kilitler insanı
senle telaşsız ivmelerinle gösterişsiz ve derin
çürüyüp dökülüp giderdi can sıkıntıları
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder