Ahmet Mücahit Bülbül / Kül ve Yine Dünya!

bilmiyorsun. ben senin için
bir çiçeğin insanlara sırtını dönerken çizilmiş portresini yaktım
her şeyin sonuna ekleyip durduğum denizi
sana gelmediğim günleri
ve artık her şey için çok geç diyen kim varsa
onları

senin kapılara bakıp durmana dayanamadım
önce onlardan başlayıp
sonra bildiğin bütün notaları
gidip görmek istediğimiz tüm ovaları birer birer
bir ağaç saçlarını tarıyor gibi yavaş yavaş ateşe verdim
çünkü ardımda kalacak bir şarkı yahut eski bir ev
beni ele vermeyi düşünebilir

yangın sonrası bir parça çocuk
elinde kutsal kitaplarla koşarak sana doğru
gülün bülbüle nazı tadında bir yağmurdan haber getirirse
bil ki o parça müteellim gövdemden kopmuştur

o vakit anla ki artık dünya senindir
d ü n y a  s e n s i n
ve madem her gece rüyalarıma kadar gelip duran da sendin
şunu muhakkak bilmeye hakkın var:

her şeyi yakıp yıktım da
yalnız seni
bir tek seni tuttum içimde bir ıslık gibi

Özdemir Asaf / Düşüngü

Hepsinin gelmesini bekleme;

Bir kişi gelmeyecek.

Sen alışmayasın diye,

Korkmayasın diye,

Düşünesin diye.

Kendine yetmen için.

Herkesin kendinden kaçacağı yerlerde

Sen kaçmayasın diye.

Gelenler gitmeyecekmiş gibi

Doğumlarda ölümlerde...

Duyasın diye.

Bildiğini bildirmek için

Bilmemeyi öğrenmelisin.

Tam kalasın diye.

Hepsinin gelmesini bekleme,

Sen var olasın diye.

Bir kişi gelmeyecek,

Sen, bir olasın diye.

Cemal Süreya / Eylül'dü

Eylül'dü.

Dalından kopan yaprakların

Sararan yanlarına yazdım adını

Sahte bir gülüşten ibarettin oysa.

Ve hiç bilmedin ellerimin soğuğunu.

Eylül'dü.

Di'li geçmiş bir zamandı yaşadığımız

Adımlarımızın kısalığı bundandı

Bundandı gözlerimin durgunluğu.

Sarı sıcak cümlelerde sözün kadar yalan,

Ellerin kadar ıssız,

Sen kadar zamansız molalar veriyordum

Ve çocuksu bir bencillikti hüznümüz.

Eylül'dü.

İzlerini çizdiği zaman ansızın gidişin,

Şimdi yoktu bir anlamı suskunluğun.

Çırılçıplak kalakaldım sessizliğin orta yerinde.

Sonra sesime yankı vermeyen uçurumlar kıyısında yürüdüm bir zaman

En çok sesini aradım.

Gözlerinse asılı bıraktığın yerlerdeydiler hala.

Gözlerini sildi zaman.

Dedim ya, Eylül'dü.

Savruluşu bundandı kimsesizliğimizin.

Birhan Keskin / Eski Avluda

Bir çiçek açtığında

Bir eski avluda

Diyor ki;

Çalıda sarı bir çiğdemim ben

Ve senin çok eski cümlen.

Sen otursan, gitmemiş ki! olsan

Ben sana bir eski Endülüs avlusu

İstersen serin bir Portofino getirsem

Ya da Yedigöllerin yedisini birden.

Bir çiçek açtığında

Bir eski avluda

Diyor ki;

Her şey çok eksik ve neredeyse yok gibiyken

Buldum buluşturdum kendime geldim

Tek eksik sensin! İncecik, çilli bir dille

sen de gelsen.

Ben sana kırmızı kiremitli bir çatı

Begonviller ve bir mavi kapı

Ve illa amansız bir avlu getirsem.

Dünya soğur, akşam serinlerken,

Benim sensiz sevinecek bir şeyim yok.

Kılı kırk yardım, altını üstüne getirdim,

Ve işte en gümüş cümlem:

İçimi açtım sana.

İçini açmak için.

Birhan Keskin / Sahra ve Serap

çöle bütün iyiniyetimle girmiştim.

çöle bütün iyiniyetimle ve aptalca girmiştim.

ihanetin sarı ve sonsuz olduğunu

çok sonra öğrendim.

beni çölden geri getirdiklerinde

uykumda pembe köpekler görüp

gülümsüyordum.

dışarıda aşklar ve anılar bıraktım

içeride adımlarım kısa, bakışlarım uzak kaldı.

oysa ben soğuk ve sisi sokakta kol kola bıraktım.

kırık havaları nasıl sevdimdi, sizinle tekrar karşılaşsam

ölürüm gibiydi, oysa her şey paranoya ve şizofreniydi.

olmayacak geri dönüşleri ve ayinleri size bıraktım.

yüzümü ve anılarımı çıkaracak kadar güneşi yoktu

yazların. ben sizi nasıl da ağır, nazlı ve dur bakalım

sevdiydim. ben sizi sahrada yağmurları bekler gibi

beklemedi miydim. bir gülün soluklanma vaktiydi, sonsuzdu,

pembeydi. cam üstüne cam oradaydım.

beceriksizliğin kumral ve geçici mevsimleriydi,

ben size görkemli ne varsa hepsini bıraktım

ve kendi göğsünde büyüdüydü çocukluğum.

yüzümü yok edecek aynayı buldunuz sonunda

avutun beni, çoğaltın beni, sırrınız oldum.

hep bir şiirin sonu gibi konuştum, her dize

başka bir şiirden geldi, en son yanıtı buldum.

oysa çocuktum, gün gümüştü, sahra sarıydı, belgesel

bir aşktı, her şeyden benzim uçtuydu. çocuktum

şaşkınlığımdan guatrımı yuttuydum,

olurdu böyle şeyler, avuttunuzdu beni

nerenize yerleştim.

yüzümü ve anılarımı çıkaracak kadar güneşi yoktu

yazların. ağır ve nazlı, ben sizi develer tellal değilken de

sevdiydim.

var ettinizdi beni

hem de yok ettinizdi, bense bir çocuğun rüyasındaki

kartopu kadar gerçek olmak mı istedim.

şimdi durdurun beni, indirin beni tesellimden

ey ruhum sen yola çık,

ben aklımı eski bahçeye gömeceğim.

bu yaylım ateşlerinden yıkanıp

sana geri döneceğim.